անվերջ ճամփի տանջանքից հոգնած՝
Ես ննջել էի ոսկեղեն արտում.
Ու ճչաց սիրտըս վայելքից անկարծ
— Թվաց որ մեկը կանչում է տրտում…
Եվ ես արթնացա խնդության ցավից .—
Գիշերվա հովն էր լալիս դաշտերում,
Մութ հեռաստանն էր դժկամ նայում ինձ,
Մենակությունն էր քարի պես լռում…
Ես եթե լինեի նկարիչ ապա այս բանաստեղծությունը կներկեի կանաչ գույնով,դե քանի որ խոսվում է դաշտերի մասին։
Նարե Մկրտչյան 